Noiz utzi genion haur iza­tea­ri? Noiz­bait utzi al dio­gu? Noiz­bait utzi­ko al diogu?

NUNAVUT behin izan gine­ne­ko lurral­dea da, den­bo­ra izoz­tu­rik man­ten­tzen dene­koa, gla­zia­rrek beti­ra­ko irau­ten dutenekoa.

Ber­tan ika­si genuen zuhai­tze­ta­tik zin­tzi­li­ka ibil­tzen, zuhai­tzik gabe­ko ere­muan. Ber­tan jaso genuen piz­tia­ren besar­ka­da. Ber­tan ziren aske, hai­zeak kora­pi­la­tu­ri­ko gure adatsak.

Ahaz­tu­ra­tik berres­ku­ra­tu­ko al dugu, noiz­behin­ka, ber­ta­ra itzul­tze­ko bidea…?

NUNA­VU­Tek “gure inda­rra” edo “gure lurra” esan nahi du Inui­ten hiz­kun­tzan. Lurral­de uto­pi­ko bat erai­ki­tze­ko saia­ke­ra da, non mai­ta­su­na, muns­troak eta jola­sa nagu­si diren. Non dena gel­di dagoen, eta begi­ra­tzea eta entzu­tea bes­te­rik ez den gera­tzen. Ondo­ren, guz­tia ger­ta­tzen da…

Dan­tza garai­ki­dea, soi­nu artea, arte plas­ti­koak eta ipuin kon­ta­ke­tak batzen dituen pro­po­sa­men hibridoa.